අන්ධකාරය

දුවයි සිත දස දෙසේ
අරමුණක් නැත
කුමක් කරන්ටද
කාගෙන් අසන්දෝ මා....
යනෙන හැම තැන
දකින හැම දෙය
කියන අසනා හැම දේ
අතර හරි වැ‍රැදී දේ
වෙන් කරන්නේ කෙලෙසකින් මා...
යා යුත්තේ කොයිබදෝ
යා හැක්කේ කොයිබදෝ
සොයා ගන්නට නොහැකි ලෙස
අන්ධකාරයේ අතරමන් වී ඇත
අන්ධයෙකු සේ මා....

සත්‍යය

සොදුරු යැයි ලෝ තලය
බොහෝ දන සිතා සිටියද
අනේ මේ ලොවේ සැම තැන
දුකයි පිරිලා ඇත්තේ වැඩිපුර

ප්‍රිය දනන් යයි ටිකෙන් ටික දුරටම
අප්‍රියයන්ය එන්නේ ළගටම
දුකක් නොවෙදෝ
මෙයයි සත්‍යය

උපත ලබනා සියල් දන හට
ලෙඩයි උරුමය අරුම ලෙසටම
ටිකෙන් ටික වයස යන විට
භියයි එන්නේ මරණේ අත ළග
මෙයයි සත්‍යය දුකක උරුමය

සැප සතුට තිබෙන හැම විට
දුකක් එනවා නොසිතු විලසට
දුකින් ගැලවෙන්න සතහට
නොහැකි වේමය සිතු පමණට

දුදන දන ලෙස ඇයි මුලාවී
දුකට යන මග සකසන්නේ හැමවිට
යන්න මග වේ සැපත ලැබුමට
සම්බුදු සමිදු දෙසු දහම හැමකල...

මල් අසුන

පිපුණු මල් ගෙන තබා ඔබ මතේ...
මුනිදු පුදදෙයි නිරතුරා...
මුනිදු පුදනා මල් රකින්නට
නිතර ඔබ වෙහෙසුනා...
පිපුණු මල් පරව යන විට
සුවද ටික ටික වියැකුණා...
පරවූ මල් විසිකරන දන
පිපුණු මල් ඔබ මතේ ඇතිරුවා...
පරවූ මල් ගෙන ඉවත යන විට
නෙතේ නැතිවට,
සිතින් ඔබ තනිව හැඩුවා....

අම්මා,

සොදුරු ලෝ තලය මත
 ඇති නොයෙක් කම්කටලු
 උසුලනා
 මගේ ආදර අම්මා, 
නොයෙක් දුක් ගැහැට විදින නුඹ
 සිනාසෙයි
දරුවන්ගේ මුවග නැගි සිනා දැක, 
නුඹේ කදුලැලි සැගවුනේ ඇයි 
දරුවන්ගේ සැප සතු‍ටු සදනට 
මගේ ආදර අම්මේ.... 
තම දිවියද පරදුවට තියා 
වෙහෙස වන්නේ නුඹ 
දරුවනගේ ලොව එළිය කරනට නොවැ..., 
එහෙව් නුඹගේ වෙහෙස ගැන 
නොහැගුනේ ඇයි අපට.....
 නමුත් වෙහෙස විය යුතුමයි 
නුඹේ මුවගේ මෙන්ම 
සිතෙහිද.... 
සදා සැනසුම ලබා දෙන්නට.........